Η αγάπη είναι μία από τις πιο δυνατές ανθρώπινες δυνάμεις. Διαμορφώνει την τέχνη, την ποίηση, τις πιο βαθιές μας επιθυμίες αλλά και τις πιο οδυνηρές μας πληγές. Κι όμως, για πολλούς από εμάς, η εμπειρία του έρωτα είναι μπερδεμένη με πόνο και απογοήτευση. Πόσες φορές δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να ελκύεται ξανά και ξανά από ανθρώπους που μας πληγώνουν, που δεν μπορούν να μας δώσουν την εγγύτητα που λαχταράμε;
Και τότε έρχεται η ερώτηση:
«Γιατί ερωτεύομαι πάντα το λάθος άτομο;»
Δεν υπάρχει «λάθος» άνθρωπος
Θέλω να σταθώ σε κάτι σημαντικό: δεν υπάρχει κάποιο «λάθος» στους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν είναι οι άλλοι εκ φύσεως κακοί ή ελαττωματικοί. Η ερώτηση που αξίζει να κάνουμε δεν είναι «τι δεν πάει καλά με αυτούς;» αλλά «τι μέσα μου αναζητά και γιατί το αναζητά με αυτόν τον τρόπο;»
Με άλλα λόγια, οι έλξεις μας δεν είναι τυχαίες. Είναι βαθιά επηρεασμένες από τις εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας και από τα τραύματα που κουβαλάμε στην ενήλικη ζωή.
Η αναζήτηση του γνώριμου
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, το νευρικό μας σύστημα διαμορφώνεται μέσα από τις πρώτες μας σχέσεις. Αν οι γονείς μας ήταν συναισθηματικά διαθέσιμοι και τρυφεροί, μάθαμε να περιμένουμε ασφάλεια και σταθερότητα. Αν όμως ήταν απόμακροι, απορροφημένοι από τα δικά τους βάσανα ή απλώς ανήμποροι να καλύψουν τις ανάγκες μας, μάθαμε κάτι άλλο: ότι η αγάπη μπορεί να είναι ασταθής, υπό όρους ή ακόμα και επικίνδυνη.
Κι έτσι, ως ενήλικες, δεν ερωτευόμαστε το «υγιές»· ερωτευόμαστε το γνώριμο. Αν η απόρριψη ή η απουσία ήταν γνώριμες στην παιδική μας ηλικία, τότε —συχνά ασυνείδητα— θα ελκυόμαστε από ανθρώπους που αναπαράγουν αυτή τη δυναμική. Το σώμα μας ψιθυρίζει: «Αυτό ξέρω. Αυτό μοιάζει οικείο.»
Το παιδί μέσα μας που ακόμα πεινάει
Κάθε παιδί έχει δύο βασικές ανάγκες: να είναι αυθεντικό και να ανήκει. Όταν αυτές οι δύο ανάγκες συγκρούονται —όταν το να είσαι ο εαυτός σου απειλεί τον δεσμό με τον γονιό— το παιδί θυσιάζει την αυθεντικότητα για χάρη της σχέσης. Αυτό δεν είναι επιλογή, είναι στρατηγική επιβίωσης.
Αυτές οι θυσίες όμως αφήνουν κενά. Και τα κενά επιστρέφουν στην ενήλικη ζωή μας μέσα από τις σχέσεις. Έτσι, βρίσκουμε ελκυστικούς ανθρώπους που «επιβεβαιώνουν» την αίσθηση αναξιότητας που κουβαλάμε, ή που μας κάνουν να νιώθουμε ότι πρέπει να φροντίσουμε τους άλλους για να έχουμε αξία. Δεν είναι ατυχήματα. Είναι το ψυχικό μας σύστημα που προσπαθεί —μάταια— να ξαναγράψει μια ιστορία που έμεινε ανολοκλήρωτη.
Ένταση ≠ Εγγύτητα
Ένα από τα πιο συχνά λάθη μας είναι να μπερδεύουμε το πάθος με την αληθινή εγγύτητα. Το «rollercoaster» των συναισθημάτων —ο πόθος, η απόρριψη, η επανασύνδεση— μοιάζει με πάθος, αλλά στην πραγματικότητα είναι η αναβίωση παλιών πληγών.
Αν το νευρικό μας σύστημα έχει μάθει στο χάος, τότε η σταθερότητα μπορεί να μας φαίνεται βαρετή ή ακόμα και «λάθος». Η θεραπεία εδώ σημαίνει να μάθουμε να αντέχουμε την ηρεμία που κάποτε μας φαινόταν ξένη.
Πώς σπάει το μοτίβο
Η επίγνωση είναι το πρώτο βήμα. Να δούμε καθαρά τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Να αναγνωρίσουμε ότι πίσω από την απόγνωση ή τον φόβο της εγκατάλειψης δεν βρίσκεται ο ενήλικας εαυτός μας, αλλά το πληγωμένο παιδί που ακόμα αναζητά αυτό που δεν πήρε ποτέ.
Το κλειδί είναι η συμπόνια για τον εαυτό μας. Αντί να κατηγορούμε τον εαυτό μας για τις «λάθος» επιλογές, μπορούμε να ρωτήσουμε: «Ποιο κομμάτι μέσα μου προσπαθούσε να θεραπευτεί μέσα από αυτή τη σχέση;»
Με τον χρόνο και τη φροντίδα, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε την ανάγκη από την αληθινή αγάπη. Και τότε μπορούμε να ανοίξουμε χώρο για σχέσεις που βασίζονται στην παρουσία και στην αμοιβαία φροντίδα, όχι στην επανάληψη παλιών πληγών.
Η αγάπη ως δρόμος θεραπείας
Οι άνθρωποι που μας ενεργοποιούν δεν είναι οι «εχθροί» μας. Είναι καθρέφτες, που μας δείχνουν ποιες πληγές δεν έχουμε ακόμα αγγίξει. Κάθε απογοήτευση, κάθε χωρισμός, μπορεί να γίνει πόρτα για βαθύτερη αυτογνωσία.
Η θεραπεία δεν σημαίνει ότι δεν θα ξανανιώσουμε την έλξη προς έναν «λάθος» άνθρωπο. Σημαίνει ότι θα έχουμε την ικανότητα να σταθούμε, να αναγνωρίσουμε την παλιά ιστορία που ξαναπαίζεται, και να επιλέξουμε διαφορετικά.
Στο τέλος, η αγάπη δεν είναι για να βρούμε κάποιον που θα μας «συμπληρώσει», αλλά για να μοιραστούμε τη δική μας πληρότητα με κάποιον άλλον. Όταν συναντιόμαστε από αυτό το μέρος, η αγάπη μπορεί να εκπληρώσει την πιο βαθιά της υπόσχεση: όχι να ξαναπαίξει το παρελθόν μας, αλλά να μας ανοίξει σε αληθινή σύνδεση, εδώ και τώρα.
Πρόσκληση
Αν αναγνωρίζεις κάτι από τον εαυτό σου σε όλα τα παραπάνω και θέλεις να καταλάβεις σε βάθος τα δικά σου μοτίβα, σε προσκαλώ στο ζωντανό online εργαστήριο μου:
«Γιατί ερωτευόμαστε το λάθος άτομο;»
12/10/2025
18:00 – 19:00
Μαζί θα δούμε:
-γιατί η καρδιά μας ελκύεται σε αυτό που γνωρίζει
-πώς τα παιδικά αποτυπώματα επηρεάζουν τις ενήλικες επιλογές
-πρακτικά εργαλεία για να σπάσεις τον κύκλο και να δημιουργήσεις χώρο για μια σχέση που αξίζεις
